Prometheus, ateşi çalarak insanlara tanrısallığın bilgisini de getirdi. Elindeki bilginin sarhoşlunda doğaya hükmeden insan, doğa ile arasına kalın bir sınır çizdi. Çizdiği sınırın gerisinde varoluşunun doğaya bağlı olduğunu unuttu. Tabiat, artık geçmişini unutmuş insanın hükmü altında. İnsan belleksiz ve sonsuz gücünün esrikliğinde denizleri, ormanları ve kendisi de dahil canlı olan her şeyi yok olmaya sürüklüyor. Yaşanan pandemiler, teker teker yok olan türler, ölen denizler, yanan ormanlar… Kendi yok oluşuna sürüklendiği kısır döngüde daha unutmuş, daha melankolik ve yapayalnız. Olymposlu tanrıları taklit ederken kendine hazırladığı son aynı. Kendi sonunun suçunu sürekli yeni suçlulara yüklüyor. Yarattığı bu yazgıdan kurtulması, yaşamının doğa ile ortak olduğunu hatırlamasında. Dünyada yalnız olmadığını hatırlamasında. Yaşam ortaklarına şefkat göstermesinde. Peki tanrılara özenen egosu ona her şeye hükmedebileceğini söylerken, iktidarından vaz geçmesi mümkün mü?

 
Artist Talk: Ezgi Kılınçaslan & Ezgi Bakçay
16.09.2021, saat 16.00 (online)